曹植的边疆之歌
原文
梁甫行
步出齐城东,遥望荡阴里。
里中有荒坟,累累无人记。
死者为尘土,存者当珍惜。
白骨何自苦?念之断人肠。
驱马邈东道,山高不可登。
东园桃李花,随风生春芳。
春芳谁所赠?念此断人肠。
孤鸟飞南林,嗷嗷鸣声哀。
远望老母影,寂寞守空斋。
空斋无行迹,独坐对孤灯。
念此伤人心,坐愁红颜老。
踟蹰游南亩,孤杖步苍茫。
顾瞻恋城阙,徘徊思故乡。
故乡不可见,归心如逐浪。
逐浪无归期,思乡空断肠。
剧哉边海民,寄身于草野。
妻子象禽兽,行止依林薄。
柴门何萧条,狐兔翔我屋。
厨中有伏尸,垅头无松柏。
征夫怀往路,起视夜何其。
严霜沾野草,悲风入我帷。
感物多离思,今人重离别。
离别情难抑,泪下如绠縻。
赏析
《梁甫行》是三国时期著名文学家曹植的代表作之一,以边疆人民的生活为背景,描绘了荒凉、凄惨的景象和人们内心的痛苦与挣扎,整首诗以“梁甫行”为题,寓意深远,情感真挚,是曹植文学创作中的佳作之一。
首段描绘了荒坟累累的景象和人们对死者的感慨,诗人步出齐城东门,遥望荡阴里时,看到的是一片荒凉和凄惨的景象:累累荒坟无人问津,白骨暴露于外,令人心生悲凉和感慨,诗人用“死者”和“存者”的对比,表达了人们对生命的珍惜和对死亡的恐惧。“白骨何自苦”一句也暗示了当时社会的残酷和无情。
第二段则通过描绘春芳和孤鸟的意象,表达了诗人的孤独和思乡之情。“驱马邈东道”一句写出了诗人远行的艰辛和孤独,“东园桃李花”则象征着美好的事物和回忆。“春芳谁所赠”一句则表达了诗人对故乡和亲人的思念之情,而“孤鸟飞南林”则进一步强化了诗人的孤独感和对故乡的渴望。
第三段则通过描绘游南亩的场景和城阙的空旷感,进一步表达了诗人的思乡之情和对社会现实的思考。“踟蹰游南亩”一句写出了诗人内心的犹豫和彷徨,“顾瞻恋城阙”则表达了对故乡的思念之情。“剧哉边海民”以下则是对边疆人民生活的描写,揭示了当时社会的残酷和不公,诗人通过“妻子象禽兽”等形象生动的描写,将边疆人民的生活展现得淋漓尽致。“柴门何萧条”等句也表达了诗人对社会的思考和对人民的同情。
整首诗以边疆人民的生活为背景,通过生动的描写和形象的比喻,表达了诗人对生命的珍惜、对死亡的恐惧、对故乡的思念以及对社会现实的思考和反思,整首诗情感真挚、意境深远,是曹植文学创作中的佳作之一。《梁甫行》也反映了当时社会的残酷和不公,具有深刻的社会意义和历史价值。