六王毕,四海一,蜀山兀,阿房出,覆压三百余里,隔离天日,骊山北构而西折,直走咸阳,二川溶溶,流入宫墙,五步一楼,十步一阁;廊腰缦回,檐牙高啄;各抱地势,钩心斗角,盘盘焉,囷囷焉,蜂房水涡,矗不知其几千万落!长桥卧波,未云何龙?复道行空,不霁何虹?高低冥迷,不知西东,歌台暖响,春光融融;舞殿冷袖,风雨凄凄,一日之内,一宫之间,而气候不齐。
妃嫔媵嫱,王子皇孙,辞楼下殿,辇来于秦,朝歌夜弦,为秦宫人,明星荧荧开妆镜,绿云扰扰梳晓鬟,渭流涨腻,弃脂水也;烟斜雾横,焚椒兰也,雷霆乍惊,宫车驾至辗然作响,复得宠者乃凝睇大池东望叹曰:“昔日芙蓉花,今成断根草。”霓裳羽衣曲未终,鱼玄机已去。
舞殿冷袖之风韵犹存,而昔日繁华之景已逝,独夫之心日益骄固,而百姓之怨已深矣,戍卒叫于市道中,而秦之天下已危矣,夫何为哉?曰:使天下之人不敢言而敢怒也!
秦爱纷奢人亦念其家,奈何取之尽锱铢用之如泥沙?使负栋之柱多于南亩之农夫;架梁之椽多于机杼之女工;钉头磷磷多于在庾之粟粒;瓦缝参差多于周身之帛缕;直栏横槛多于五被之数;管弦呕哑多于市人之言语,使天下之人不敢言而敢怒!独夫之心日益骄固也!
于是秦人视阿房为宝殿,而百姓怨其苦不堪言,独夫之心日益骄横,而百姓之怨已深矣!天下之人皆怨矣!然独夫尚不觉悟也!故曰:闻道百遍不如一闻其言也!
呜呼!楚人一炬,可怜焦土!使六国各爱其人而勿以骄奢自居也!则足以拒秦矣!秦人不暇自哀而后人哀之;后人哀之而不鉴之亦使后人而复哀后人也!
阿房宫赋是唐代文学家杜牧创作的一篇赋体文章,文章以阿房宫的兴衰为线索,通过描绘阿房宫的壮丽景象和内部设施的奢华程度,以及宫廷生活的荒淫和统治者的骄奢淫逸等细节描写,深刻揭示了封建统治阶级的腐朽和罪恶,文章也表达了对人民疾苦的同情和对国家前途的忧虑。
在文章中,作者首先描绘了阿房宫的壮丽景象和内部设施的奢华程度,阿房宫是秦始皇为了显示自己的威武和富饶而建造的宫殿群之一,宫殿规模宏大、气势磅礴、富丽堂皇、令人叹为观止,然而这种奢华的背后却隐藏着封建统治阶级的腐朽和罪恶,他们为了追求享乐和虚荣心而挥霍无度、浪费资源、剥削百姓、残害人民等行为都暴露了出来。
接着文章通过描绘宫廷生活的荒淫和统治者的骄奢淫逸等细节描写来进一步揭示封建统治阶级的腐朽和罪恶,这些细节描写包括妃嫔嫱、王子皇孙等人的生活状态、宫廷中的歌舞升平、珠宝玉器的奢华等,这些细节描写不仅展示了封建统治阶级的腐朽和罪恶还表达了作者对人民疾苦的同情和对国家前途的忧虑。
文章还通过对比的手法来强调封建统治阶级的腐朽和罪恶以及人民生活的疾苦,例如文章中提到“使天下之人不敢言而敢怒”这句话就表达了人民的不满和愤怒情绪同时也突出了封建统治阶级的专制和残暴行为,此外文章还通过历史事件来警示后人要吸取历史教训不要重