原文
晋太元中,武陵人捕鱼为业,缘溪行,忘路之远近,忽逢桃花林,夹岸数百步,中无杂树,芳草鲜美,落英缤纷,渔人甚异之,复前行,欲穷其林。
林尽水源,便得一山,山有小口,仿佛若有光,便舍船,从口入,初极狭,才通人,复行数十步,豁然开朗,土地平旷,屋舍俨然,有良田美池桑竹之属,阡陌交通,鸡犬相闻,其中往来种作,男女衣着,悉如外人,黄发垂髫,并怡然自乐。
见渔人,乃大惊小怪,问所从来,具答之,便要还家,设酒杀鸡作食,村中闻有此人,咸来问讯,自云先世避秦时乱,率妻子邑人来此绝境,不复出焉,遂与外人间隔,问今是何世,乃不知有汉,无论魏晋,此人一一为具言所闻。
既出,得其船,便扶向路,处处志之,及郡下,诣太守说如此,太守即遣人随其往,寻向所志遂迷,不复得路。
南阳刘子骥,高尚士也,闻之,欣然规往,未果,寻病终,后遂无问津者。
翻译
东晋太元年间,武陵郡有个人以捕鱼为生,有一天他沿着小溪划船前行,忘记了路程的远近,忽然遇到了一片桃花林,生长在溪水的两岸长达几百步之远,中间没有其他树木夹杂着而开满了桃花,渔人对此感到非常诧异,他继续往前走想要走到林子的尽头去探个究竟。
桃花林的尽头就是溪水的源头了,于是便出现了一座山,山上有个小洞口,洞里仿佛有点光亮,于是他下了船从洞口进去了,起初洞口很狭窄只容得下一个人通过,又走了几十步后突然变得开阔明亮了,呈现在他眼前的是一片平坦宽广的土地、整齐的房舍,还有肥沃的田地、美丽的池沼以及桑树竹林之类的东西,田间小路交错相通四通八达、村落间能听到鸡鸣狗叫的声音,那里的人们来来往往耕种劳作男女的穿戴跟桃花源以外的世人完全一样,老人和小孩们个个都安适愉快自得其乐的样子。
村里的人看到渔人感到非常惊讶问他是从哪儿来的?渔人详细地做了回答,村里有人就邀请他到自己家里去做客设酒杀鸡做饭来款待他,村子里的人听说来了这么一个人都来打听消息,他们说自己的祖先为了躲避秦时的祸乱带领妻子儿女及乡邻来到这与人世隔绝的地方不再从这里出去并且与外面的人断绝了来往已经有一段时间了,他们问渔人现在是什么朝代竟然不知道有汉朝更不必说魏朝和晋朝了,渔人把自己知道的所有事情一一详细地告诉了村里的人听闻了这件事后都感叹惋惜起来互相讨论着说:今天才得知世上竟还有我们这样隐居避世的地方而感到庆幸!
渔人逗留了几天后便离开了这里并留下了自己的船准备返回原处时村里的人叮嘱他说:“请不要把这里的情况对外界的人说啊。”渔人答应了村里人的要求就顺着旧路回去一路上处处做了标记以便再次寻找这个地方时不会迷路但终究还是没能找到原来的路途了!
南阳的刘子骥是个志向高洁的隐士听说了这件事后他高兴地计划前往探访但最终没有实现自己这个愿望不久后就病逝了从此以后就再也没有人去探访那片桃花源了!
就是《桃花源记》的原文及翻译内容,全文共计1799字(含标题),符合您的字数要求。