桃花源记
晋太元中,武陵人捕鱼为业,缘溪行,忘路之远近,忽逢桃花林,夹岸数百步,中无杂树,芳草鲜美,落英缤纷,渔人甚异之,复前行,欲穷其林。
林尽水源,便得一山,山有小口,仿佛若有光,便舍船,从口入,初极狭,才通人,复行数十步,豁然开朗,土地平旷,屋舍俨然,有良田美池桑竹之属,阡陌交通,鸡犬相闻,其中往来种作,男女衣着,悉如外人,黄发垂髫,并怡然自乐。
见渔人,乃大惊,问所从来,具答之,便要还家,设酒杀鸡作食,村中闻有此人,咸来问讯,自云先世避秦时乱,率妻子邑人来此绝境,不复出焉,遂与外人间隔,问今是何世,乃不知有汉,无论魏晋,此人一一为具言所闻,皆叹惋,余人各复延至其家,皆出酒食,停数日,辞去,此中人语云:“不足为外人道也。”
既出,得其船,便扶向路,处处志之,及郡下,诣太守,说如此,太守即遣人随其往,寻向所志遂迷,不复得路。
南阳刘子骥,高尚士也,闻之,欣然规往,未果,寻病终,后遂无问津者。
是《桃花源记》的原文内容,共计超过1773个字。
这篇记述了武陵渔人发现桃花源并进入其中的所见所闻,描绘了一个与世隔绝的、宁静祥和的世外桃源景象,文章通过对桃花源的描绘和渔人与村民的交往过程,表达了作者对理想社会的向往和追求,全文以渔人行踪为线索展开叙述,情节曲折回环、引人入胜。
在文章中,作者首先描述了渔人偶然发现桃花林的情景,“忽逢桃花林”一句将读者引入了神秘莫测的境地。“夹岸数百步”的桃花林更是让人心生向往之情,“芳草鲜美、落英缤纷”的景象更是如诗如画般美丽动人,接着作者通过渔人与村民的交往过程展现了桃花源的宁静祥和、和谐美好的生活状态。“土地平旷、屋舍俨然、有良田美池桑竹之属”等描写让人感受到了一个理想的田园生活景象。“阡陌交通、鸡犬相闻”则描绘了村民们和谐共处、自给自足的生活状态。“黄发垂髫、并怡然自乐”则展现了村民们安居乐业、无忧无虑的生活状态。
在文章的后半部分中作者通过渔人的所见所闻以及村民们的回答揭示了桃花源的神秘历史和与外界隔绝的状态。“先世避秦时乱”的回答让人感受到了历史的沧桑和变迁,“不知有汉、无论魏晋”则进一步突出了桃花源与外界的隔绝程度之深,而当渔人离开桃花源后再次寻找时却“不复得路”,更是增添了桃花源的神秘色彩和吸引力。
最后作者以南阳刘子骥的故事作为结尾,“欣然规往”却“未果”的情节安排让人感到有些遗憾和惋惜之情。“后遂无问津者”则表达了人们对理想社会的向往和追求之情以及对于现实世界的无奈和失望之情。
整篇文章语言优美、情节曲折回环、引人入胜且寓意深刻丰富具有很高的文学价值和思想价值是古代散文中的佳作之一也是中国文学史上的经典之作之一被广泛传颂和传扬至今仍具有深远的影响力。