《丰乐亭记》
《丰乐亭记》是北宋文学家欧阳修的一篇游记散文,记述了作者游历丰乐亭的所见所闻和所感所思,以下是《丰乐亭记》的部分原文内容:
余观夫丰乐之亭,其地也,其景也,其情也,皆足以使人忘忧而怡情,夫丰乐之亭,盖因山川之胜,而得其名,山势蜿蜒如龙,水势滔滔如带,其间草木葱茏,鸟语花香,真乃人间仙境也。
昔日之丰乐,乃一荒凉之地,今则繁华之乡,昔日之亭,乃无闻之小筑,今则名扬四海,此皆因时世之变迁,人事之兴替,然丰乐之亭,虽经岁月沧桑,而其景致依旧如初。
余至其亭,见其亭翼然临于溪上,四围皆山,远近高低,各具情态,亭中之人,或坐或立,或谈笑风生,或静思默想,余亦坐于亭中,观其山水之秀丽,听其鸟鸣之声声入耳,此时此刻,余心旷神怡,忘却世间一切烦恼。
夫丰乐之亭,虽非天下之至美至妙之地,然其景致足以令人心旷神怡,此乃天地自然之美也,然此美非人人皆能见之,非人人皆能赏之,盖因人心之不同也,然则何以致此?盖因人心之善恶也,善者见其善,恶者见其恶,此乃人心之异也。
故余以为,游于丰乐之亭者,非为观其山水之美也,乃为观其人心之美也,夫人心之美者,见其山水之美;人心之恶者,见其山水之恶,故游于丰乐之亭者,宜修身养性,以观其美也。
余又闻古人云:“仁者乐山,智者乐水。”夫丰乐之亭者,亦仁亦智者也,故余愿天下之人皆能游于丰乐之亭,以观其美也。
是《丰乐亭记》的部分原文内容,整篇文章通过对丰乐亭的描写和作者对自然、人心的感悟与思考,展现了作者对自然美景的热爱和对人性的深刻理解,文章也表达了对修身养性、追求美好生活的向往和追求。