原文
满井游记
明 袁宏道
燕地寒,花朝节后,余寒犹厉,冻风时作,作则飞砂走砾,局促一室之内,欲出不得,每冒风驰行,未百步辄返。
廿二日天稍和,偕数友出东直,至满井,高柳夹堤,土膏微润,一望空阔,若脱笼之鹄,于园中高阜上,遥望东南陂田,如杏叶而藏焉,麦田浅鬣寸许,游人虽未盛,泉而茗者,罍而歌者,红装而蹀躞者,亦时时有,风力虽尚劲,然徒步则汗出浃背,凡曝沙之鸟,呷浪之鳞,悠然自得,毛羽鳞鬣之间皆有喜气,始知郊田之外未始无春,而城居者未之知也。
夫能不以游堕事,以事自适者,唯好之而已,事若可于为乐者,则其乐倍常矣,今余幸得余暇,又处清幽之境若此其佳也,然余以是自适者,非独游也。
翻译
满井游记的原文描述了作者在明朝时期对一次春日游历的记录,在寒冷的燕地,花朝节之后仍然有寒意未消,寒风时常发作,一旦发作便飞砂走石,我困在屋子里想出去却不能,每次顶着风出去走不到百步就不得不返回。
直到二月二十二日天气略微暖和了些,我和几位友人一起出了东直门,来到了满井,高大的柳树环绕着河堤,土地湿润微微露出春意,一望无际的空旷感让我仿佛像脱离了笼子的天鹅一样自由自在,站在园中高高的地方远望东南方向的田地,就像藏匿在杏叶之中一样,麦田里的麦苗像细小的马鬃毛一样短而整齐,虽然游人还不算多,但喝茶的人、唱歌的人、穿着艳丽服装漫步的人也时常出现,虽然风力还很强劲,但步行却让人汗流浃背,所有在沙滩上晒太阳的鸟和在水面上嬉戏的鱼都显得悠然自得,它们的毛羽鳞鬣之间都充满了喜悦的气息,这才知道城郊田野之外其实早已是春意盎然了,只是居住在城里的人未曾察觉罢了。
那些能够不被游玩所牵绊、能够从事情中寻找乐趣的人,只是因为他们对这些事情有着深深的喜爱罢了,如果一件事情能够让人从中得到快乐的话,那么这种快乐是平常的快乐所不能比拟的,如今我有幸得到闲暇的时间,又处在如此清幽美好的环境中真是太好了,然而我之所以能从中得到快乐的原因并不仅仅是因为游玩本身。
就是《满井游记》的原文及翻译内容。