《祭十二郎文》是唐代文学家韩愈的一篇脍炙人口的散文作品,全文以作者对逝去的十二郎的深深怀念和无尽哀思为主题,情感真挚,语言质朴。
自古以来,生死之事,皆令人悲痛,今吾欲以文字,述吾心之痛,以祭吾之十二郎。
吾与十二郎,虽非骨肉之亲,然情同手足,共度岁月,今其人已逝,吾心甚痛,忆往昔之时,吾与十二郎共游于乡间,共饮于酒肆,共谈于书斋,其人温文尔雅,性情豪爽,善解人意,每逢佳节良辰,必与吾共庆之;每逢困苦艰难,必与吾共度之,此情此景,历历在目,令人难以忘怀。
然今其人已逝,吾心甚痛,想当年,吾与十二郎相约于庙堂之上,誓言共度此生,然今日,吾独身一人,面对空荡荡的庙堂,心中之痛,难以言表,吾欲问苍天,何以如此无情?何以夺吾之友?何以令吾独身一人?
十二郎之逝,令吾痛心疾首,吾思其人之温文尔雅、性情豪爽、善解人意,心中不禁悲从中来,然生死之事,非吾等所能左右,今惟有以文字,述吾心之痛,以祭吾之十二郎,愿其在九泉之下,能知吾心之痛,能知吾思之深。
自十二郎逝后,吾常思其生平之事,其人虽非显赫一时之辈,然其品性之高洁、性情之豪爽、待人之真诚,皆令人敬仰,每逢风雨交加之时,每逢月夜孤寂之时,吾皆不禁想起与其共度之时光。
忆往昔之时,吾与十二郎共游于山水之间,那时风和日丽、山青水秀、鸟语花香,我们或泛舟于湖上、或登高望远、或漫步于林间小道,那些美好的时光仿佛就在眼前一般清晰可见,然而如今却只剩下我独自一人面对这空荡荡的庙堂和这无尽的哀思。
十二郎之逝对于我来说无疑是一种巨大的打击和损失,我时常想起他曾经对我说过的话、曾经与我分享过的快乐和痛苦以及那些曾经一起度过的美好时光,这些回忆虽然让我感到心痛但同时也让我更加珍惜生命中每一个与亲人朋友相处的时刻。
我深知生命无常世事难料但我也明白人生苦短应该珍惜当下珍惜身边的人和事,因此我会更加努力地生活下去为了自己为了家人为了那些曾经与我共度时光的人而努力地生活下去,同时我也会将十二郎的品性和精神传承下去让更多的人了解他、记住他并从中汲取力量和勇气去面对生活中的种种挑战和困难。
此外我也希望十二郎在九泉之下能够安息并知道我心中对他的怀念和哀思之情是如此的深沉和真挚的,我相信无论生死相隔多远我们的友谊和情感都是永恒不变的并且会一直延续下去直到永远。
最后我想说虽然生命中会有很多的不如意和挫折但是只要我们怀揣着希望和信念去面对它们就一定能够克服它们并走向更加美好的未来,因此让我们珍惜当下珍惜身边的人和事勇敢地面对生活中的挑战和困难去追求我们的梦想和目标吧!