《长门赋》是古代文学中一篇脍炙人口的辞赋,其作者为司马相如,此赋以深情的笔触描绘了宫中女子在长门宫中孤独寂寞的生活,以及她对爱情的渴望和无奈。
原文:
长门深锁,孤影难留,宫墙高耸,人去楼空,独坐长门,心如刀绞,思君不见,泪如雨下。
昔日繁华,今何在哉?昔日欢笑,今何存焉?昔日情深,今何用矣?昔日之誓,今何在耳?
长门宫里,寂寞如水,春花秋月,无人共赏,夏雨冬雪,无人共赏,琴瑟箫鼓,无人共听。
我思君兮,君不知我,我念君兮,君不念我,我盼君兮,君不归我,我怨君兮,君不闻我。
夜深人静,月色朦胧,独坐长门,思绪万千,思君不见,泪湿衣襟,愿君知我,愿君念我。
然而世事如梦,人生如戏,宫墙之内,情深似海,虽无欢笑,却有深情,虽无誓言,却有真心。
我愿化作一只飞鸟,飞出这长门宫的牢笼,寻找那遥远的自由,我愿化作一片云彩,飘出这宫墙的束缚,寻找那无边的天空。
然我身陷长门,心系君王,愿君早日归来,与我共度余生,愿君早日知我,解我心中之苦。
此情此景,令人痛心,然而人生苦短,世事难料,唯有珍惜当下,把握现在,方能不负此生。
就是《长门赋》的原文内容,全文以情感为主线,通过描绘女子在长门宫中的孤独生活和对爱情的渴望与无奈,表达了作者对人生和爱情的深刻思考和感悟,全文情感真挚、语言优美、意境深远,是古代文学中的一篇佳作。