孔雀东南飞,五里一徘徊。
汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母所遣,其家高门,后母守之,自誓不嫁,仲卿闻之,告母,将往台亭寻之,其妻织布于窗下,伤仲卿之志节,遂作是歌。
孔雀朝西苑,飞飞摩云端。
红颜艳如花,婉转思自闲。
忽逢无道主,拔剑相摧颜。
可怜双栖鸟,尽作鸳鸯散。
我命绝今日,魂去无留连。
君若念遗子,驰白马解剑传。
命绝身不留,谁能生我恩?
君若欲傍人,念昔良所言。
君若无意留,何用生我门?
我有亲父母,逼迫兼弟兄。
我有亲父母,不可弃捐君。
君若不得留,恩爱中死生。
我自不驱卿,迫于大母命。
今日还家去,便有车马还来取。
吾家有悍妇,初来字不善。
遣人反为媒,亲迎不可缓。
有兄有弟在,被逼不得安。
我有亲父母,不可弃捐君。
君今往何处?独在黄泉里。
故人何不返?往欲复还家。
大行不顾细谨,大礼不辞小让。
生人作死别,恨恨那可量?
念与世间辞,千万不复全!
我命绝今日,与子永分离。
府吏闻此变,因求假暂归,未至二三里,摧藏马悲哀,新妇识夫声,蹑履相逢迎,怅然遥相望,知是故人来,举手拍马鞍,嗟叹使心伤:“自君别我后,人事不可量,果不如先愿,又非君所详,我有亲父母,逼迫有兄弟,以我应他人,君还何所望!”府吏谓新妇:“贺卿得高迁!磐石方且厚,可以卒千年;蒲苇一时纫,便作旦夕间,卿当日胜贵,吾独向黄泉!”新妇谓府吏:“何意出此言!同是被逼迫,君尔妾亦然,黄泉下相见,勿违今日言!”执手分道去,各各还家门,生人作死别,恨恨那可论?念与世间辞,千万不复全!府吏还家去,上堂拜新妇,新妇起家前,举声反相呼:“贺卿得高迁!磐石方且厚;可以卒千年;蒲苇一时纫;便作旦夕间!卿为府吏妻,感君诚节厚;奉事循公姥,进止敢自专?何意致不厚?”新妇答府吏:“感君区区怀!君既若见录;不久望君来,君当作磐石;妾当作蒲苇;蒲苇纫如丝;磐石无转移,我有亲父兄;性行暴如雷;恐不任我意;逆以煎我怀。”举手长劳劳,二情同依依!
就是《孔雀东南飞》原文的内容,这是一首非常经典的汉代乐府诗,通过对焦仲卿和刘兰芝夫妇的故事的描述,表达了深深的爱情和亲情之痛以及对于社会现实的无奈和悲愤,这首诗以其深刻的情感和生动的语言赢得了无数读者的喜爱和赞赏。