黄庭坚,字鲁直,号山谷道人,是我国北宋时期的一位大诗人,也是江西诗派的开创人,他与张耒、晁补之、秦观并称“苏门四学士”,他的一生,诗歌成就很高,诗风往往能随着时代风气的变化而变化,下面就向大家介绍黄庭坚最有名的二十首诗。
一、《寄黄几复》
我居北海君南海,寄雁传书谢不能。
桃李春风一杯酒,江湖夜雨十年灯。
持家但有四立壁,治病不蕲三折肱。
想见读书头已白,隔溪猿哭瘴溪藤。
二、《登快阁》
痴儿了却公家事,快阁东西倚晚晴。
落木千山天远大,澄江一道月分明。
朱弦已为佳人绝,青眼聊因美酒横。
万里归船弄长笛,此心吾与白鸥盟。
三、《雨中登岳阳楼》
楼倚霜树外,镜天无一毫。
南山在望而不见,只棹小舟从白草。
四、《题竹石》
竹石吾爱之,笔力可到此。
世人各自爱其儿,我知不是汝所事。
五、《清明》
佳节清明桃李笑,野田荒冢只生愁。
雷惊天地龙蛇蛰,雨足郊原草木柔。
人乞祭余骄妾妇,士甘焚死不公侯。
贤愚千载知谁是,满眼蓬蒿共一丘。
六、《春近四绝句》
涧水泠泠叫白猿,柴门寂寂走山云。
忽然结得幽栖伴,万事无如野性真。
自去自来堂上燕,相亲相近水中鸥。
老来风味尤宜懒,只道宁知慕少俦。
扫断南窗旧挂障,忽惊身到锦官城。
病来诗思殊衰减,借汝邻翁数卷城。
莫寻春事且高眠,又恐寻春是偶然。
花到三更终是梦,落花听雨更凄然。
七、《次韵赏梅》
北客南迁岁欲残,小桃犹喜占春看。
西园日日春风转,一寸飞花一寸安。
共庆新年笑语哗,红岩山水泛红霞。
犹须更把新桃换,为作神州一祝觞。
此行不为鲈鱼鲙,自爱名山入剡家。
万木冻欲折,孤根暖独回。
前村深雪里,昨夜一枝开。
风递幽香出,禽窥素艳来。
明年独自随春回,谁信今年意兴别。
试问开时已几度,不知合到花前醉。
不如寒梅冷艳香,开时独上最高墙。
杜陵归梦不须惊,已到红衣报曲房。
人间何处无春到,只恐那回春意老。
故人赠我玉生烟,欲报深心是几篇。
安得龙山千亩桂,为君相对头今年。
江云漠漠雨疏疏,飞上梅花扑面初。
莫把襄成醋蜜事,从渠风味得真如。
小园忽见野梅发,叹息幽香泊处难。
欲遣诗魂就伊宿,唤回春事入阑干。
故遣梅花报早芳,便教驿骑到钱塘。
开时莫讶花无多,上苑何尝无此行!
天工管领春无极,玉笛横吹莫飞去。
要知天上玉堂春,除却昌龄更无有! 玉堂香暖自为群,各遣天仙管一春。 只有梅花推绝品,故应醉伴老江人。 故遣梅花破小寒,故人赠我意已殚。 玉堂留得传清胜,花雪相期过小年。 故人赠我玉生烟,欲报深心是几篇. 安得龙山千亩桂,为君相对头今年. 江云漠漠雨疏疏,飞上梅花扑面初. 莫把平上去入声,入声唤做别离苦. 故遣梅花报早芳,便教驿骑到